رباط صلیبی رانو

رباط صلیبی زانو:

برای دیدن عکسها به وب سایت ما مراجعه کنید:

www.drsherafatvaziri.com

رباط متقاطع جلویی (به انگلیسی: ‪Anterior cruciate ligament)‏ یکی از رباط‌های مهم مفصل زانو است(عکس اول).ازجمله عوامل مهم ثبات هر مفصل زانو ، سالم بودن رباطها و کپسول ودر نهایت منیسکها است آن  و این مساله خصوصادر حین راه رفتن ،دویدن ، بالا وپایین رفتن از پله اهمیت بیشتری میابد.

رباط متقاطع جلویی معمولا رباط صلیبی جلویی (قدامی) نیز خوانده‌می‌شود. این رباط معمولا در طی برخورد های شدید ورزشی خصوصا آسیبهای پیچشی زانو در حین  فوتبال .اسکی و نیز ورزشهای رزمی دچار آسیب دیدگی میگردد(عکس دو).در ورزشکاران حرفه‌ای پارگی رباط متقاطع جلویی شایع و به پارگی ACL معروف است.اگر نیروی اعمال شده خیلی زیاد باشد، احتمال پارگی رباط طرفی داخلی(MCL) و منیسک داخلی به همراه پارگی این رباط وجود دارد.باید توجه داشت این رباط میتواند در خیلی از شکستگیهای داخل مفصل زانو نیز آسیب ببیند که عدم توجه به آن باعث تحت تاثیر قرار دادن نتیجه درمان شکستگی میگردد.

چهار رباط اصلی مفصل زانو عبارتنداز(عکس سه)

رباط طرفی داخلی(MCL) یا کولترال داخلی(Medial Collateral ligament)

رباط طرفی خارجی(LCL) یا کولترال خارجی(Lateral Collateral ligamant)

رباط متقاطع جلویی(ACL) یا رباط صلیبی قدامی

رباط متقاطع پشتی(PCL) یا رباط صلیبی خلفی

رباط‌های طرفی(کولترال) زانو بیشتر در ایجاد ثبات جانبی مفصل(مدیو لترال) نقش دارند.رباط‌های متقاطع(صلیبی) بیشتر باعث افزایش پایداری مفصل به سمت جلو و عقب می گردند.

مهمترین وظیفه رباط متقاطع جلویی، محدود کردن حرکت به جلو استخوان درشت نی(تیبیا،Tibia)  نسبت به استخوان ران(فمور،Femur)در حین خم شدن زانو مثلا حین بالا وپایین رفتن از پله ها است.این رباط همچنین در حین حرکاتی مثل اسکات(Squat)و یا پرس پا (Leg Press)که به عنوان حرکات زنجیره بسته(Close Chain Exercise)معروفند از حرکت به عقب بیش از حد لازم(Hyper Extension) استخوان ساق (درشت نی) نسبت به ران(فمور)در انتهای این حرکات جلوگیری میکند و این علت اصلی توصیه مربیان ورزش به عدم قفل کردن زانو زیر وزنه های سنگین طی این حرکات است..

باید توجه داشت که منیسکها خصوصا منیسک داخلی و نیز رباط کولترال داخلی در انجام این وظایف به کمک رباط صلیب قدامی می آیند و آسیب هر کدام از اینهانقش به سزایی در افزایش ناپایداری زانو دارند.

 انواع آسیب رباط صلیبی قدامی(ACL)

درجه ۱:پارگی نداریم و فقط کشیدگی شدید است.ناپایداری وجود ندارد و میزان خونریزی داخل مفصلی کم میباشد.

درجه۲: پارگی ناقص است.به دلیل پارگی ناقص تاحدودی بی ثباتی وجود داردو خونریزی داخل مفصلی بیشتر از نوع اول میباشد.

درجه ۳:از هم گسیختگی فیبرها کامل است(پارگی کامل).خونریزی شدید داخل مفصلی وجود دارد و زانو کاملا در جهت جلو و عقب(Antero posterior) ناپایدار میگردد.

در پارگی کامل رباط متقاطع جلویی به ویژه در ورزشکاران حرفه‌ای یک صدای پوپ ازطرف بیمار گزارش می‌شود.این صدای پوپ(POP) با احساسی از خالی نمودن زانو ایجاد می‌گردد.در لحظه پاره شدن درد شدید است اما پس از آن کاهش می‌یابد. چون خونریزی در مفصل (Hemarthrosis) بعداً اتفاق می‌افتد افزایش درد ثانویه ناشی از آن وجود خواهد داشت.

بهترین روش‌های تشخیص پارگی رباط ACL :

-اصلی ترین راه تشخیص این آسیب معاینه دقیق توسط جراح استخوان ومفاصل(ارتوپد)میباشد که در جهت تایید آن  میتواند از MRI ویا حتی در مواردی ار آرتروسکوپی تشخیصی استفاده نماید،باید توجه داشت که نباید فقط بر اساس پاسخ MRI و بدون معاینه اقدام به درمان نمود.

اصولا به غیر از آسیبهای درجه اول کلیه آسیبهای این رباط از طریق جراحی باید تحت درمان قرار بگیرند. از آنجایی که ترمیم مستقیم این رباط نتیجهای در بر نخواهد داشت امروزه این رباط توسط رباطهای بدست آمده از خود شخص و یا بانک رباط تحت باز سازی وپیوند قرار می گیرد و در داخل استخوان با پیچ محکم میگردد که کل پروسه جراحی به صورت آرترسکوپیک صورت مپذیرد.(عکس چهار)

رباطهای مورد استفاده معمولا از قسمت وسطی تاندون کشککی( Patellar Tendon)و یا دو تاندون گراسیلیس (Grasilis)وسمی تندینوسوس(Semi Tendinosous)از سمت داخل ران بدست میآیندو هر کدام فواید و معایب خاص خود را دارند.(عکس پنج و شش)

درمان این آسیب اصولا نیازمندهمکاری گروه جراحی و گروه ماهر فیزیوتراپی است چراکه بدون توانبخشی مناسب بازگشت به سطح فعالیت قبلی غیر ممکن میباشد.

مهمترین اهداف فیزیوتراپی قبل و بعد از عمل جراحی عبارتنداز:

کاهش درد، التهاب و تورم

افزایش دامنه حرکتی مفصل

تقویت عضلات با توجه به درجات آسیب

آموزش تمرینات حس عمقی

آموزش تمرینات زنجیره حرکتی بسته

افزایش تعادل و عملکرد فرد

برگشت سریع تر فرد به فعالیت‌های روزمره یا ورزش حرفه ای

 نکته مهم : جراحی این آسیب باید توسط ارتوپد آگاه به درمان آسیب های ورزشی صورت بگیرد.

متناسبترین: دویدن روی تردمیل آری یا نه؟

متناسبترین: دویدن روی تردمیل آری یا نه؟

دویدن روی تردمیل آری یا نه؟

دویدن روی Treadmill آری یا نه؟

برای دیدن کلیه عکسها به وبسایت ما مراجعه کنید:

www.drsherafatvaziri.com

شکل ۱

آماده دویدن بیرون از خانه نیستید؟ هوا سرد یا خیلی گرم است ؟ شرایط فرهنگی محیط اطرافتان اجازه دویدن بیرون از خانه را به شما نمیدهد؟دویدن روی نقاله یا همان Treadmill جایگزین مناسبی برای دویدن بیرون از خانه( Out door running )در شرایط نامناسب جوی و یا مواقعی است که در باشگاه قصد انجام تمرینات هوازی ( Aerobic ) رادارید.

دویدن روی تردمیل دقیقا مشابه دویدن روی زمین نیست چراکه نقاله سرعت شما را تنظیم مینماید و حتی در صورت خستگی به شما اجازه تغییر سرعت را نمیدهد و به علاوه این امکان را به شما میدهد تا بتوانید مراحل دویدن خود را ثبت و جهت بررسی و مقاسه بعدی بکار برید و یا برنامه های متنوع از پیش تعیین شده روی دستگاه را دنبال کنید ، با اینحال آیا این گفته که دویدن بر روی تردمیل باعث درد زانو میشود و در باشگاهها به کرات مشاهده میشود که افراد به دلیل ترس از آسیب دیدگی زانو از تردمیل فراری هستند صحیح میباشد؟؟

اصولا دویدن جزو ورزشهای با فشار بالا ( High Impact ) بر روی مفاصل تحمل کننده وزن ( Weight Bearing ) خصوصا زانو ومچ پا میباشد و این قضیه با بالاتر بودن وزن شخص شدید تر میگردد لذا از نقطه نظر کلی دویدن بر روی هر سطحی چه روی زمین باشد و یا بر روی تردمیل در شرایط زیر مناسب نخواهد بود :

۱) آرتروز یا ساییدگی غضروفی و یا ستون فقرات

۲) وزن بالا خصوصا BMI بالاتر از ۳۰

۳) آسیب دیدگی در منیسکهای زانو و یا سابقه جراحی بر روی آنها خصوصا منیسک خارجی زانو

۴)آسیب دیدگی های درمان نشده رباطهای صلیبی زانو

۵)زانوهایی که شدیدا پرانتزی هستند

۶)افرادیکه تحت اعمال جراحی دیسک کمری قرار گرفته اند

۷)افرادیکه تحت درمانهای تعویض مفصل قرار گرفته اند

۸)افرادیکه سابقه پیچ خوردگی مکرر مچ پا دارند

به این ترتیب در صورتی که فردی دارای یک زانوی نرمال باشد با رعایت اصول و داشتن کفش مخصوص  ، دویدن چه بر روی تردمیل و چه بر روی زمین آزاد میباشد ، با اینحال توصیه میگردد افرادیکه بالای پنجاه سال سن دارند و سابقه ورزشی هم ندارند  حتی در صورتی که هیچ کدام از شرایط فوق را دارا نیستند از ورزشهای Low Impact مثل پیاده روی قدرتی ( Power Walking )(شکل ۲) ویا پیاده روی بر روی تردمیل با سطح شیبدار  برای آغاز برنامه های ورزشی خود استفاده کنند

حال تکلیف افرادی که دویدن برای آنها مناسب نیست چه میباشد؟؟ توصیه ما به این افراد تعویض ورزش هوازی خود ازدویدن به دوچرخی سواری و شنا  و یا در صورتی که در منزل یا باشگاه تردمیل دارند پیاده روی با شیب میباشد و افرادیکه دارای وزنهای بالا هستند بعد از کاهش وزن میتوانند مجددا به دویدن باز گردند.

نکات مهم برای دویدن بر روی تردمیل:

۱)هرگز با پاهای برهنه بر روی تردمیل پیاده روی نکرده و یا ندوید و حتما باید کفشهای مخصوص دویدن را پوشیده باشید چراکه خطر بالای آسیب دیدگی را در بر خواهد داشت(شکل ۳)

۲)شروع حرکت و پایان حرکت بر روی تردمیل همواره با سرعت بسیار آهسته صورت پذیرد.

۳)همواره گیره ایمنی دستگاه را به خود متصل کنید

۴) در صورتی که در حین دویدن احساس سر گیجه و یا سیاهی رفتن چشمها را دارید بلافاصله تمرین را متوقف کنید

۵) همواره گرم کردن ( Warm Up ) و سرد کردن ( Cool Down ) با سرعتهای پایین صورت بگیرد

۶)در هنگام دویدن از گرفتن دستگیره خودداری کنید چراکه باعث افزایش شانس آسیب دیدگی شما میگردد ودر صورتی که نمیتوانید بدون گرفتن آن بدوید سرعت شما نامناسب میباشد

۷)از اشتباهات شایع در حین دویدن روی تردمیل کوتاه کردن قدمها و تند تر کردن سرعت قدمها ( Over Striding ) به علت استرس ناشی از افتادن از روی دستگاه میباشد که باید از آن اجتناب گردد .

۸) همواره سعی گردد که فرود پا بجای پاشنه بر روی سینه پا باشد(Forefoot landing )(شکل ۴و۵)

۹) از آنجا که جهت حرکت نقاله به سمت عقب و جهت حرکت پای شما به سمت جلو میباشد همواره سعی کنید برای جلوگیری از ایجاد نیروی مخالف ( Shearing Force ) روی مچ و زانوها فروی پاها تقریبا در زیر مرکز ثقل بدنتان باشد و خیلی جلوتر از بدن پاهایتان فرود نیاید.

۱۰ )مرتبا برنامه سرعت وشیب دستگاه را تغییر دهید تا بدنتان به یکنواختی دستگاه عادت نکند

۱۱) هرگز ناگهان در حین دویدن از دستگاه پایین نیایید

۱۲)از دویدن طولانی مدت بر روی شیبهای بالاتر از ۶-۷ خودداری کنید و حتما بعد از حدود ۵ دقیقه شیب را کاهش دهید تا از فشار مضاعف بر روی کمر وزانوها خودداری کنید ،، البته پیاده روی های قدرتی بر روی شیب های بالا مشکلی در پی نخواهد داشت.

در پایان ذکر این نکته ضروری است که جهت انتخاب یا عدم انتخاب یک وسیله ورزشی به غیر از منابع قابل اطمینان  و افراد آگاه و متخصص ، به افراد نا آگاه استناد ننمایید.

نکات مهم در بدست آوردن شکم با ظاهری عضلانی

الف) ورزش هوازی

این تصور قدیمی که برای سوزاندن چربیهای جمع شده در اطراف شکم فقط باید از ورزشهای هوازی مثل دویدن در مسافتهای طولانی ویا دوچرخه سواری ..... کمک گرفت دیگر صادق نیست و مطالعات امروزه نشان داده که تمرینات قدرتی با وزنه به همان میزان میتوانند در از دست دادن بافت چربی بدن کار ساز باشند بنابر این هرگز تمرینات با وزنه نباید حذف گردند. بهترین روش تمرینی انجام تمرینات با وزنه در ابتدای تمرین و سپس انجام تمرینات هوازی است که بدین ترتیب درابتدا ذخایر گلیکوژن موجود در عضلات مصرف شده و در طی ورزش هوازی بدن به اجبار از ذخایر چربی خود استفاده مینماید. حداقل در هر جلسه تمرین باید سی دقیقه ورزش هوازی در کنار تمرینات با وزنه گنجانده شود . جهت اینکه بدن نتواند خود را با تمرین مذکور هماهنگ کرده واز اثر بخشی آن بکاهد باید به طور مداوم نوع و شدت آن را تغییر دهیم

ب)تمرینات شکم

با توجه به وسعت عضلات شکمی باید آنها را از زوایای مختلف تحت فشار قرار دهیم.برای داشتن شکمی عضلانی ضروری تعدادی از تمرینات مربوطه با وزنه صورت بگیرد تا حجم عضله افزایش یابد و نمای آن از زیر پوستی که هنوز چربی خود را کامل از دست نداده است هم درهم پیچیده و سخت به نظر برسد.دقت داشته باشید که همواره برای داشتن وضعیت بدنی متوازن عضلات ناحیه کمر را نیز هم گام با این عضلات تقویت نمائید.انجام حرکات مربوط به شکم دو تا سه بار در هفته کفایت میکند البته در صورتیکه هر بار به طور کامل وبه شدت تحت فشار قرار بگیرد

ج)تغذیه

یکی از نکات مهم در بدست آوردن تناسب اندام تغذیه صحیح میباشد . بدون توجه به نوع ومیزان و مواد غذائی مصرفی هرگز نمیتوان اندامی متناسب و زیبا داشت.هرگز چربی را به طور کامل از برنامه غذائی خود حذف نکنید بلکه تا بیست در صد انرژی روزانه خود را از چربیهای مفید مثل روغن زیتون و یا هسته انگور ..... تامین کنید چراکه اسیدهای چرب جزو مواد ضروری برای بدن و به خصوص عضله قلب میباشند. آنچه که باید به آن توجه کرد عدم زیاده روی در خوردن این دسته از مواد غذائی است . در طی دوره های کاهش وزن سعی کنید از درصد کربوهیدرات مصرفی خود کاسته بر میزان پروتئین دریافتی بیافزائید. حتما در وعده های غذائی خود از فیبرها استفاده کنید چراکه هم در ایجاد احساس سیری کمک کننده بوده و هم در تنظیم کارکرد دستگاه گوارش مفید هستند.